அப்பாவின் படம்
மாட்டப்பட்டது.
நீண்டதொரு பயணத்தை
பறைசாற்றும் விதமாய்
தொங்கிக் கொண்டிருந்தது
அப்பாவின் படம்.
நீண்ட தலைமுறை
இடைவெளியில்
படங்கள் மட்டும்
மாறிக் கொண்டேயிருந்தன.
தாத்தாவின் அப்பா
தாத்தா
அப்பா என
உருவங்கள் மாறினாலும்
கருப்பு வெள்ளையிலிருந்து
வண்ணப் படமாய்
அப்பா சிரித்துக்கொண்டிருந்தார்.
'சார் கொஞ்சம் சிரிங்க'
புகைப்படக்காரரின் சொல்லுக்கு
கட்டுப்பட்டவராய்
அப்பா சிரமப்பட்டு
வரவழைத்த சிரிப்பு
நிழலாய் தெரிந்தது.
'உங்கப்பா சிரிச்சு
ஒரு போட்டோகூட இல்லப்பா'
அம்மா சொன்னது
நினைவுக்கு வந்தது.
புகைப்படத்தைப்
பார்க்கும் போதெல்லாம்
விம்மியழும் அம்மா.
அப்பாவின் புன்னகையால்
அமைதியாகிப் போவாள்.
இப்போதெல்லாம்
கையடக்க சைபர்சாட் கேமராவில்
வீட்டிலேய
விதவிதமாய்ப் புகைப்படம்
எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறான்
என் மகன்.
'அம்மா அப்பா படத்தைப் பாரேன்'
என் மனைவியிடம்
ஆவலுடன்
காட்டிக் கொண்டிருந்தான்
டெஸ்க் டாப்பில்
அடங்கிப் போயிருந்த
என் படத்தைக் காட்டி.
நன்றி: காற்றுவெளி (செப்டம்பர் 2010) லண்டன்.
Posts
0 comments:
Post a Comment